Po ponad 1,5 roku udało się udostępnić treści, które są bardzo potrzebne - kompletne źródło wiedzy dla rodziców dzieci urodzonych z rozszczepem wargi i podniebienia - www.rozszczepy.pl Smoczek do butelki NUK dla dzieci z rozszczepem podniebienia: • wykonany z naturalnego lateksu. • wyprofilowany kształt smoczka zakrywa rozszczep w podniebieniu. • z nakrętka pasującą do wszystkich butelek standardowych (NUK Classic) • smoczek bez otworu przepływowego - należy go wykonać indywidualnie w zależności od miejsca Witam. Orientuje się ktoś może czy dziecku z rozszczepem przysługuje zasiłek pielęgnacyjny w związku z wadą wrodzoną? Gdzie należy złożyć podanie o taki zasiłek i jakie dokumenty są potrzebne? Wędzidełko wargi górnej i dolnej u dzieci - podcinanie. Wędzidełko wargi górnej i dolnej - za krótkie, przerośnięte lub przyczepione w niewłaściwym miejscu - może być przyczyną wielu dolegliwości. Wady anatomiczne wędzidełek podwargowych mogą doprowadzić do rozwoju stanów zapalnych jamy ustnej, a także do cofania się Zrośnięte, sklejone czy zlepione wargi sromowe to potoczne określenie synechii - coraz częściej spotykanego defektu intymnego u dziewczynek.Sklejone wargi sromowe, zarówno te większe jak i mniejsze, występują u około 2% dziewczynek, najczęściej w pierwszych dwóch latach życia oraz między 6. a 7. rokiem życia. niat puasa rabu pon kamis wage jumat kliwon. Mowa osób z rozszczepem podniebienia Zaburzenia mowy » Rozpoznanie i terapia » Mowa osób z rozszczepem podniebienia Rozszczep podniebienia jest wadą wrodzoną, rozwój mowy dziecka odbywa się w nieprawidłowych warunkach anatomicznych jamy ustnej. Upośledza ważne biologiczne funkcje prowadząc do zaburzeń: ssania, połykania, żucia, oddychania. Dziecko z rozszczepem nie ma anatomicznych warunków do prawidłowego rozwoju mowy. Zaburzenia mowy występujące w rozszczepach są spowodowane: Brakiem zwarcia podniebienno gardłowego. Obecnością szpary rozszczepowej. Zanikami mięśni oraz zniekształceniami szczękowo-zgryzowymi. W zakresie rozwoju mowy początkowo u dzieci z rozszczepem obserwuje się opóźnienie tego procesu, a potem gdy dziecko zacznie mówić w jego mowie występuje: Rynolalia otwarta (zniekształcona nosowa wymowa głosek, opuszczanie głosek wybuchowych). Dyslalia złożona (nieprawidłowa realizacja kilku a nawet wszystkich głosek) Rynofonia (nosowe zabarwienie głosu). Palatofonia (szmer głośniowy). Rozszczepy podniebienia pierwotnego i wtórnego zaliczają się do najpoważniejszych, a zarazem najczęściej występujących, wrodzonych wad rozwojowych twarzowej części czaszki. Jest to wada uwarunkowana wieloczynnikowo, dobrze zdefiniowana i łatwo rozpoznawana już u noworodków na podstawie obecności szczeliny w obrębie wargi, wyrostka zębodołowego szczęki i/lub podniebienia. Spośród wielu klasyfikacji rozszczepów przydatnych w większym lub mniejszym stopniu dla poszczególnych specjalności zajmujących się leczeniem rozszczepów, szeroko rozpowszechniona jest embriologiczna klasyfikacja Kernahana i Starka, która wyróżnia rozszczepy podniebienia pierwotnego i/lub wtórnego oraz rozszczepy podniebienia wtórnego. W Międzynarodowej Klasyfikacji Wad Wrodzonych będącej częścią Międzynarodowej Klasyfikacji Procedur Medycznych (wydawnictwo Vesalius, Kraków 1999), rozszczepy są oznaczone literą Q i następującymi liczbami: 35 rozszczep podniebienia, 36 rozszczep wargi, 37 rozszczep wargi wraz z rozszczepem podniebienia. Częstość występowania rozszczepów wg różnych źródeł wynosi od 1 do 2 na 1000 żywo urodzonych noworodków. Według EUROCAT (Europejski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych), który obejmuje 20 państw europejskich, wskaźnik częstości występowania rozszczepów wynosi na 1000. Według Polskiego Rejestru Wrodzonych Wad Rozwojowych, w 1998 roku wskaźnik częstości wyniósł na 1000 żywo urodzonych niemowląt. W Polsce przybywa rocznie ok. 800 dzieci z rozszczepem podniebienia (na około 400 000 żywo urodzonych noworodków). Wśród nich 320 to dzieci z najbardziej nasiloną postacią wady (całkowitym jedno- lub obustronnym rozszczepem podniebienia pierwotnego i wtórnego - Q 37 ). Zaburzenia morfologiczne w postaci zniekształceń twarzy i szczęk oraz czynnościowe w postaci niewyraźnej wymowy odbijają się niekorzystnie na rozwoju psychicznym a społecznym. Znacznie zniekształcenia wymagają poważnych zabiegów korekcyjnych, które są kosztowne, a dla pacjentów stanowią dodatkowe obciążenie psychiczne i skazują ich na niepełnosprawność oraz długoterminową niekiedy terapię. Nosowanie: rynolalia, rynofonia, palatofonia Nosowanie jest objawem charakteryzującym się dość szczególnym zabarwieniem głosu. Jest łatwo rozpoznawalne nawet przez niewprawnego słuchacza. Fizycznie stanowi pewną zmianę w budowie akustycznej dźwięku, która ma swe źródło w dołączeniu jamy nosa do przestrzeni rezonacyjnych. Jak powstaje nosowanie Powietrze wydechowe niosące ze sobą dźwięk wytwarzany w krtani winno w czasie produkcji większości głosek mowy wydostawać się na zewnątrz poprzez jamę gardła i jamę ustną. Odgrodzenie tego kanału głosowego od jamy nosa odbywa się przez uniesienie miękkiego podniebienia i zamknięcie nosogardła. W czasie produkcji głosek nosowych, jak:m, n, ą, ę podniebienie miękkie rozluźniane opada i w ten sposób jama nosowa zostaje przyłączona do rezonacyjnego kanału głosowego. Jest to tzw. w akustyce kanał bocznikowy. Powietrze wydechowe dzieli się na dwa strumienie. Jeden przez jamę ustną wydostaje się otworem ustnym na zewnątrz, drugi przez jamę nosogardłową i nosową wychodzi na zewnątrz przez otwory nosowe przednie. W obu kanałach właściwym i bocznikowym wytwarzają się za pomocą rezonansu odpowiednie skupiska energetyczne w akustycznej budowie dźwięku emitowanego. W ten sposób powstają formanty ustne i nosowe, które razem dają charakterystyczne nosowe zabarwienie głosu. Czynność miękkiego podniebienia jest jak gdyby zwrotnicą. Włącza lub wyłącza z obiegu akustycznego jamę nosa. Jego działanie jest wspomagane skurczem mięśni okrężnych gardła, które przyczepiając się z przodu do twardego podniebienia, z tyłu łączą się ze sobą w postaci szwu w linii środkowej. Skurcz tych mięśni powoduje uwypuklenie się w kierunku linii środkowej bocznych ścian gardła i częściowo ściany tylnej. Wraz z uniesieniem podniebienia miękkiego, które od przodu przyczepia się do tylnego brzegu podniebienia twardego; skurcz mięśni zwieracza gardła górnego stanowi mechanizm zwarcia tak zwanego portu podniebienno-gardłowego. Istnieją dwie formy zwarcia podniebienno-gardłowego. Jedna przypomina zwieracz z koncentrycznie kurczącymi się mięśniami. Jest to starszy ewolucyjnie mechanizm. Druga postać zwarcia to przewaga działania podniebienia miękkiego, które kurcząc się unosi się do góry i w formie klapki zamyka przestrzeń nosogardła. Jest to ewolucyjnie młodsza postać, charakterystyczna dla prawidłowo uformowanego podniebienia. W zaburzeniach czynności czy wadach anatomicznych przeważa mechanizm zwieraczowi, starszy. Wówczas tworzy się na tylnej ścianie gardła zgrubienie mięśniowe nazywane wałem Passavanta. Jest to twór raczej patologiczny niż fizjologiczny, spotykamy go w kompensacyjnych działaniach mięśni w obecności wad anatomicznych lub czynnościowych podniebienia. Mechanizm ten, powodujący odgrodzenie jamy nosa od jam gardłowej i ustnej, niestety nie zawsze działa w sposób doskonały. Istnieje bowiem wiele wad jego budowy anatomicznej i zaburzeń czynności spośród których warto wymienić: rozszczepy podniebienia twardego i miękkiego, wrodzone krótkie podniebienie, podśluzówkowy rozszczep podniebienia, porażenia względnie niedowłady mięśni podniebiennych, istnienie przetoki w podniebieniu twardym, powstałej np. w wyniku niekompletnego zeszycia (zrostu) podniebienia, lub w wyniku urazu, czy innych stanów chorobowych. Wszystkie wymienione sytuacje powodują, że mechanizm podnebienno-gardłowy nie działa prawidłowo to znaczy nie odgradza w czasie fonacji jamy nosa od jam gardłowej i ustnej, a wynikiem akustycznym takiego stanu jest NOSOWANIE. Rodzaje nosowania Nosowanie - ze względu na fakt przepływu powietrza przez nos - dzieli się na: zamknięte otwarte mieszane Podstawą innego podziału jest jego pochodzenie, stąd dzieli się na: nosowanie strukturalne (anatomiczne) funkcjonalne (nawykowe). Przy nosowaniu zamkniętym przepływu powietrza nie ma, ale sytuacja jest inna niż przy fizjologicznym zamknięciu portu nosogardła przez prawidłowo ruchome podniebienie miękkie. Dźwięk, który się tworzy przy nosowaniu zamkniętym, zależny jest raczej od braku prawidłowej rezonacji nosowej występującej przy głoskach nosowych niż od szczególnej barwy głosu jako całości. Nosowanie otwarte stanowi zasadniczą formę zjawiska. Nosowanie mieszane jest czymś pośrednim pomiędzy dwoma opisanymi wyżej stanami. W świetle zjawisk akustycznych istnieje jedynie nosowanie otwarte i mieszane, zaś nosowanie zamknięte nie ma charakterystycznych cech akustycznych, stąd niektórzy autorzy (foniatrzy i logopedzi) go nie wymieniają, a inni badacze nosowania opisują osobne formanty nosowe i ustne dla poszczególnych głosek mowy. Najnowsze badania ustały, że występuje zmniejszenie energii akustycznej powyżej 1000 Hz, a inni opisują to zjawisko jako antyformant i podają jego wysokość na 1500 Hz. Wielu autorów zgodnie podkreśla, że wzmocnione są tony podstawowe głosu i występują dwa obszary wzmocnień, z czego jeden. - to około 300 Hz, a drugi jest obecny głównie przy anatomicznych wadach podniebienia w paśmie 2-4 tysięcy Hz. Nosowe zabarwienie głosu, czyli tak zwaną rhinophonię, należy odróżnić od nosowego zniekształcenia wymowy poszczególnych głosek, czyli tzw. rhinolalię, cechującą się opuszczaniem pewnych głosek mowy, które z powodu „ucieczki” powietrza przez nos nie są możliwe do wypowiedzenia - są to przede wszystkim głoski wybuchowe. Inne głoski - jak na przykład głoski szczelinowe - są zniekształcane szumem, który powstaje przez przepływ powietrza przez nos. Inne zaburzenie to podstawianie głosek możliwych do wypowiedzenia zamiast tych, które sprawiają duże trudności. Cechą charakterystyczną jest przesunięcie miejsc artykulacyjnych ku tyłowi. Na przykład głoska s zamiast tworzyć się pomiędzy koniuszkiem języka a dziąsłami, tworzy się przy dużym nosowaniu pomiędzy korzeniem języka a tylną ścianą gardła. Nosowanie jest zaburzeniem mowy powodującym jej nieprzyjemne w odbiorze brzmienie. Niewielki stopień zaburzenia powoduje nieznaczne wady artykulacji, natomiast w cięższych stanach można spotkać się z wymawianiem tylko samogłosek samogłosek silną rezonacją nosową. Reszta głosek mowy będzie raczej omijana. Tego rodzaju mowa jest mało zrozumiała i dość nieprzyjemna brzmieniowo, niekiedy towarzyszą temu grymasy twarzy, którymi pacjenci starają się zmniejszyć przepływ powietrza przez nos. Badanie nosowania Podczas badania nosowania ocenia się przepływ powietrza wydechowego przez nos w czasie fonacji. Najłatwiej uczynić to podstawiając lusterko pod nos pacjentowi i prosząc o dość długą fonację (wybrzmiewacie) głoski „a”. Podstawiać trzeba lusterko w trakcie fonacji i odsuwać jeszcze w czasie fonowania tej głoski. Pokrycie się skroploną parą wodną zimnego lusterka wskazuje na nieprawidłowy przepływ powietrza przez nos w czasie fonacji. Drugą bardzo prostą próbą jest próba AI. Prosimy pacjenta, by wymawiał naprzemiennie głoskę „a” oraz „i”. W czasie kolejnych powtórzeń tej pary głosek zaciskamy pacjentowi nos i puszczamy. Zmiana barwy wymawianych głosek w czasie zaciskania nosa i z nosem wolnym wskazuje na obecność nosowania. Innym badaniem również dość prostym jest ocena tzw. proporcji oddechowej. Potrzebny jest do tego spirometr. Polecamy choremu dmuchać w rurkę spirometru po głębokim wdechu. Wydech winien być całkowity, a nawet z wysiłkiem. To samo powtarzamy z zaciśniętym nosem. Różnica pomiędzy tymi dwoma pomiarami przekraczająca 10% świadczy o wadliwie funkcjonującym zwarciu podniebienno-gardłowym. Postępowanie leczniczo-rehabilitacyjne w przypadku nosowania zależne jest od przyczyny powodującej nosowanie. W przypadku rozszczepu podniebienia wykonuje się zabieg operacyjny zszycia podniebienia. W przypadkach operowanych, w których mimo intensywnych i prawidłowo przeprowadzonych ćwiczeń mowy nie uzyskuje się poprawy, należy rozważyć ponowny i zabieg operacyjny, polegający na wszyciu w podniebienie płata mięśniowego pobranego z tylnej ściany gardła, dzięki czemu wytwarza się połączenie stałe pomiędzy podniebieniem miękkim a tylną ścianą gardła, zamykające nosogardło w czasie fonacji. Pacjenci operowani, oraz ci, którzy z jakichś powodów nie nadają się do operacji, winni być objęci terapią foniatryczną i logopedyczną, której celem jest zwiększenie ruchliwości miękkiego podniebienia oraz mięśni gardła. Terapia logopedyczna Ćwiczenia oddechowe, głosowe, relaksujące, masaże stosowane u dzieci z rozszczepami podniebienia Głos dzieci z wadą rozszczepową często cechuje nieprawidłowy udział jam rezonacyjnych, jak również zaburzenia samej fonacji. Jest ona siłowa, parta, co w odbiorze daje efekt głosu mało donośnego, z poszumem nosowym, przypominającego chuchanie, a niekiedy pisk z charakterystycznym „metalicznym” pogłosem. W literaturze taką fonację określa się mianem „zwarcie krtaniowe”. Ogólna charakterystyka mowy dzieci, z którymi prowadzono terapię: Daniel, ur. r. Rozpoznanie: rozszczep podniebienia wtórnego; operacja pierwsza - otwór w podniebieniu twardym; druga operacja: - faryngofiksacja Ocena mowy: wyraźne zwarcia krtaniowe, lekki poszum nosowy. Marcin, ur. r. Rozpoznanie: rozszczep podniebienia wtórnego; po pierwszej operacji wskazania do faryngofiksacji. Ocena mowy: nosowanie, zwarcia krtaniowe, chuchające nastawienie głosu. Adam, ur. r. Rozpoznanie: obustronny całkowity rozszczep podniebienia pierwotnego i wtórnego; pierwsza operacja wargi po stronie lewej, druga operacja wargi po stronie prawej oraz plastyka skrzydełka nosa, trzecia operacja rozszczepu podniebienia wtórnego. Ocena mowy: nosowanie, mowa samogłoskowa, głos cichy, wysiłkowy, party. Kamil, ur. r. Rozpoznanie: podśluzówkowy rozszczep podniebienia miękkiego; przeprowadzona została operacja podniebienia miękkiego, faryrigofiksacja. Ocena mowy: nosowanie, zwarcia krtaniowe, seplenienie międzyzębowe. W wypadku nadmiernego napięcia mięśni całego ciała w czasie fonacji należy stosować różne formy masażu relaksacyjnego. Terapię zawsze należy rozpoczynać od ćwiczeń rozluźniających. Twarz gładzimy czoło koniuszkami palców od środka czoła w kierunku uszu, głaszczemy twarz od grzbietu nosa do uszu głaszczemy od środka górnej wargi w kierunku uszu, palcami naciągamy górną wargą na dolną i dolną na górną, głaszczemy podbródek od środka do uszu i z powrotem. Szyja głaszczemy szyję z góry na dół raz prawą, i raz lewą ręką ujmując podbródek (bez odchylania głowy), głaszczemy tylną część szyi od środka do okolic pach, głaszczemy boczne części szyi, odkręcając głowę w lewą i w prawą stronę. Brzuch głaszczemy brzuch obiema rękoma ruchami okrężnymi od dolnej części brzucha do górnej. Mięśnie międzyżebrowe gładzimy klatkę piersiową od boków na poziomie pasa w kierunku mostka zataczając koła. Plecy gładzimy od pasa w kierunku łopatek i z powrotem. Ćwiczenia oddechowe skręt głowy w bok - wdech, powrót do pozycji wyjściowej na wydechu, lekki i powolny skłon tułowia do przodu - wdech, wyprost na wydechu, ćwiczenia rozróżniające wdech i wydech, w pozycji leżącej obserwujemy udział przepony w procesie oddychania (najlepiej wykonywać to ćwiczenie na uprzednim wysiłku fizycznym), ćwiczenia pogłębiające wdech i wydłużające fazę wydechową z kontrolowanym udziałem przepony brzusznej - wykonywane w pozycji 1eżącej, to samo ćwiczenie wykonywane w pozycji stojącej (dla wzmocnienia pracy przepony brzusznej możemy ją uciskać w czasie wydechu np. książką lub innym twardym przedmiotem trzymanym oburącz), ćwiczenia w rozszerzaniu żeber w dolnym odcinku klatki piersiowej w czasie wdechu, ćwiczenia synchronizujące wdech przeponowo-żebrowy, ćwiczenia wydłużające wydech przy maksymalnym rozszerzeniu dolnych żeber i opuszczeniu przepony brzusznej, ćwiczenia fonacyjne na podparciu oddechowym (przeponowo-żebrowym), wyśpiewywanie samogłosek z podaniem głosu „na maskę” na wydłużonej fazie powietrza wydechowego - do fonacji musi pozostać rezerwa powietrza do swobodnego wydechu), wywołujemy spółgłoski dotychczas realizowane ze „zwarciem krtaniowym” na swobodnie wydmuchiwanym powietrzu, na podparciu oddechowym, ćwiczymy powstałe spółgłoski z samogłoskami w sylaby zamknięte, a następnie w otwarte, utrwalanie tak fonowanych spółgłosek najpierw w wygłosie wyrazów, a następnie w nagłosie. W przypadku nosowania otwartego, wynikającego z niedoczynności podniebienno-gardłowej, terapię warto rozpoczynać od ćwiczeń wzmacniających napięcie mięśniowe całego aparatu fonacyjnego. W wypadku wiotkości mięśni należy stosować stymulujące formy masażu: Twarz opukujemy opuszkami palców i lekko oszczypujemy mięśnie policzków, warg i podbródka, a także przestrzenie czoła, nosa, klatki piersiowej, uciskamy punkty pod brodą, przy obu kącikach warg, pod dolną wargą i nad górną wargą, w okolicy stawu żuchwowego, przy obu skrzydełkach nosa. Szyja. Stosujemy ćwiczenia statyczne, napinające mięśnie szyi, barków, gardła, krtani i języka pięści umiejscawiamy pod brodą i polecamy dziecku siłować się z nimi, ręce opieramy na potylicy dziecka i polecamy „oporować” głową na nie - ok. 5-7 sekund, rękę układamy na lewe ucho i „oporujemy” przez ok. 5-7 sekund, rękę układamy na prawe ucho i „oporujemy”. Brzuch w pozycji leżącej na plecach, przy unieruchomionych nogach, ręce i głowę unosimy, w pozycji leżącej na plecach, nogi zgięte w kolanach i oparte o krzesło, ręce wyciągnięte wzdłuż tułowia, głowę unosimy. Plecy w pozycji leżącej na brzuchu, ręce założone na kark, głowę wraz z tułowiem unosimy, to samo ćwiczenie z jednoczesnym unoszeniem nóg. Masaż podniebienia miękkiego czystym palcem zataczamy koła po powierzchni podniebienia twardego stopniowo przechodząc na podniebienie miękkie, lekko unosząc je i dociskając do tylnej ściany gardła (jeżeli wcześniej wystąpi odruch wymiotny - ograniczamy się do niego, gdyż sam w sobie jest doskonałym ćwiczeniem stymulującym mięśnie całego pierścienia zwierającego gardło), prowokujemy do częstego połykania, prowokujemy do częstego zasysania powietrza przez rurkę/słomkę koktajlową, prowokujemy do kasłania, chrapania, chrząkania i do ziewania, palcami zamykamy nos, aby dziecko próbowało połykać powietrze, wraz z dzieckiem wypowiadamy samogłoski = stacatto, śmiejemy się używając elementów dźwiękonaśladowczych: ha-ha, he-he... - ćwiczenie to wykonujemy na twardym ataku głosowym, ćwiczymy parskanie wargami, ćwiczymy zbieranie powietrza w przedsionku jamy ustnej, ćwiczymy zbieranie większej ilości powietrza pod policzkami (tzw. „balonik”), ale z wysuniętym językiem (wysunięcie języka uniemożliwia jego kompensacyjny udział w zwarciu podniebienno-gardłowym), ćwiczymy łagodne wydmuchiwanie zebranego powietrza w policzkach („balonikach”), ćwiczymy łagodne wydmuchiwanie zebranego powietrza w „balonikach” (część powietrza wydechowego na tzw. podparciu oddechowym appogio). Na tak przygotowanym strumieniu powietrza wydobywanym z jamy ustnej wywołujemy fonację i wymawianie poszczególnych głosek. Dalsze etapy terapii zróżnicowane są w zależności od tego, czy jest to nosowanie strukturalne (anatomiczne) czy funkcjonalne (nawykowe). Zaprezentowaną wyżej terapię warto stosować w przypadku występujących u dziecka „zwarć krtaniowych”, mowy partej, wysiłkowej, z poszumem nosowym, którym najczęściej towarzyszą napięcia mięśniowe całego ciała. Standardy opieki medycznej nad dziećmi z całkowitym rozszczepem podniebienia: Poniżej przedstawiam standardy postępowania chirurgicznego w poszczególnych okresach życia dziecka. Informacje te pozwolą zorientować się w kolejnych etapach medycznej korekcji wad rozszczepowych u dzieci. Od 3 do 6 miesiąca życia: Operacja rozszczepu wargi. Cel: odtworzenie prawidłowego kształtu i funkcji wargi oraz przywrócenie estetyki twarzy. Od 1 do 3 roku życia: Operacja rozszczepu podniebienia. Cel: oddzielenie jamy ustnej od jamy nosowej; przywrócenie funkcji podniebienia w czasie wymowy i pobierania pokarmu. Od 3 do 7 roku życia: Korekcja wargi, zamknięcie otworów szczątkowych, wydłużenie przegrody miękkiej nosa. Celem tych operacji jak i faryngofiksacji oraz operacji Abbego jest ułatwienie dziecku rozwoju społecznego w środowisku szkolnym poprzez poprawę wyglądu zewnętrznego i wymowy. 0d 8 do 11 roku życia: Korekta wtórnych zniekształceń twarzy, szczęki i żuchwy. Cel: Operacje te są niezbędne u młodych ludzi z poważnymi zniekształceniami porozszczepowymi, by na progu dorosłego życia mogli znaleźć swoje miejsce w społeczeństwie bez poczucia naznaczenia. Standardy postępowania ortodontycznego w poszczególnych okresach życia dziecka Od 0 do operacji rozszczepu wargi: U dzieci z szerokimi rozszczepami i trudnościami w pobieraniu pokarmu - płytka podniebienna Cel: Zapobieganie przemieszczania segmentów szczęki i ułatwienie karmienia Od 1 do 3 roku życia: Masaż blizny wargi, kontrola stanu uzębienia i zgryzu, zachowanie wysokiego standardu higieny jamy ustnej, leczenie zgryzów krzyżowych Cel: Stworzenie korzystnych warunków rozwoju narządu żucia Od 3 do 7 lat: Korekta zgryzów krzyżowych aparatami ruchomymi Cel: Wyeliminowanie hamującego działania na rozwój szczęki Od 11 do 18 roku życia: Leczenie wad zgryzu aparatami stałymi, przygotowanie łuków zębowych do zabiegów operacyjnych (przeszczepy kostne, osteotomie szczęki i/lub żuchwy), retencja po leczeniu ortodontycznym lub po dystrakcji. Uzupełnienie protezami ruchomymi brakujących zębów. Cel: Poprzez wyrównanie zaburzeń zębowo-zgryzowych dopełnianie wyników leczenia chirurgicznego i odtwarzanie funkcji narządu żucia. Opracowanie: Marzena Mieszkowicz - neurologopeda Rozszczep podniebienia to wada rozwojowa, która podobnie jak rozszczep wargi, kształtuje się już na początku ciąży. Co należy wiedzieć o rozszczepach wargi i podniebienia? Czym jest tzw. “zajęcza warga”? Czy obie przypadłości mogą być leczone? Najważniejsze w poniższym artykule: Rozszczep podniebienia i rozszczep wargi to wrodzone wady rozwojowe, które mogą być leczone. Do leczenia obu wad niezbędna jest operacja (lub kilka operacji) oraz współpraca między zespołem lekarzy: chirurga, ortopedy, laryngologa i logopedy. Chociaż najczęściej powodem powstania rozszczepów są czynniki zewnętrzne (dziedziczenie wady, przebyte przez matkę choroby), niektóre przyczyny powodowane są nieodpowiednim trybem życia (spożywaniem alkoholu, paleniem tytoniu, niedożywieniem). Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi możliwe jest już na etapie ciąży. W tym celu wykonywane jest USG mniej więcej na półmetku ciąży. Rozszczep podniebienia – co to jest? Rozszczep podniebienia jest wrodzoną wadą rozwojową, kształtującą się już w pierwszych tygodniach ciąży. W większości przypadków może być skutecznie leczona. Niezbędna okazuje się operacja, której termin powinien być ustalony możliwie najprędzej, jak to możliwe. Pozwala bowiem uniknąć rozwinięcia się innych zaburzeń, takich jak niedosłuch, wady kostne i mięśniowe, problemy z przybieraniem na wadze powodowane nieefektywnym przystawianiem się do piersi. Dzieci z rozszczepem podniebienia, które nie zostały odpowiednio wcześnie poddane operacji, mogą doświadczać także problemów emocjonalnych, związanych ze złym samopoczuciem wśród rówieśników. Rozszczep podniebienia u noworodka nie powinien być mylony z tzw. wargą zajęczą. W ten sposób potocznie określany jest rozszczep wargi u noworodka, który często jest połączony z rozszczepem podniebienia. Podczas gdy rozszczepione podniebienie może nie być widoczne “na pierwszy rzut oka”, a jedynie dopiero po otwarciu przez dziecko ust, tak zajęcza warga u noworodka widoczna jest od razu. Sprawdź: Jakie choroby wykrywa test Harmony? Jaka jest jego skuteczność? Rodzaje rozszczepów Aby zrozumieć, w jaki sposób kształtują się rozszczepy, należy mieć podstawowe informacje na temat kształtowania się twarzoczaszki i rozróżnienia podniebienia na pierwotne i w pierwszych tygodniach ciąży dochodzi do formowania się podniebienia pierwotnego i podniebienia wtórnego. Podniebienie pierwotne formuje się między 4 a 6 tygodniem ciąży, natomiast wtórne – między 10 a 12. Rozszczep wargi pojawia się na etapie kształtowania podniebienia pierwotnego, natomiast rozszczep podniebienia – na etapie powstawania podniebienia wtórnego. Klasyfikacja rozszczepów obejmuje jednak nie tylko kwestię tego gdzie wada występuje, ale też jak bardzo jest pogłębiona. Rozszczepem wargi nazywamy taką sytuację, w której elementy budujące podniebienie są zrośnięte prawidłowo, natomiast nie dotyczy to wargi. W takiej sytuacji pojawia się szczelina, przerwa – jest to rozszczep niekompletny lub kompletny. Niekompletny rozszczep nie jest zbyt głęboki, natomiast kompletny biegnie aż do samego jednostronny to nazwa dla rozszczepu pojawiającego się tylko z jednej strony. Ze względów fizjologicznych, jest to najczęściej strona lewa. Za łagodną odmianę rozszczepu wargi uznaje się mikrorozszczep, widoczne jako subtelne wcięcie w śluzówce. Obustronny rozszczep wargi występuje zdecydowanie rzadziej. Rozszczep podniebienia twardego pociąga za sobą rozszczep podniebienia miękkiego. Dochodzi do niego wtedy, kiedy płyty tworzące sklepienie jamy ustnej nie są ze sobą złączone. Może być jednak tak, że rozszczep podniebienia wtórnego nie jest kompletny i dotyczy jedynie podniebienia miękkiego – w takiej sytuacji występuje połączenie jamy ustnej z jamą nosową przez otwór w podniebieniu rozszczepów obejmuje także tzw. rozszczep podśluzówkowy podniebienia. Jest to rozszczepienie podniebienia miękkiego i rozdwojenie języczka, w którym nie występują zmiany w obrębie podniebienia twardego. Zobacz też: Ślinienie się niemowlaka: Dlaczego niemowlę się ślini? Rozszczep podniebienia – przyczyny powstawania Rozszczepy wargi i podniebienia to najczęstsze wady wrodzone – stanowią prawie 15% wszystkich deformacji obecnych od momentu urodzenia. Warto jednak pamiętać, że nie oznacza to, że ilość dzieci obarczona tą wadą jest szczególnie duża w zestawieniu z liczbą narodzin ogółem. W Polsce rocznie rodzi się około 800 dzieci z rozszczepem podniebienia wtórnego, pierwotnego lub obu. Czynniki ryzyka zwiększające prawdopodobieństwo wystąpienia tej wady u dziecka, to: predyspozycje genetyczne – dziedziczenie po rodzicu wady rozwojowej to powód 30-40% przypadków rozszczepówniedobory witamin i minerałów, w szczególności kwasu foliowego, witaminy A i Enadmiar witaminy A i Espożywanie alkoholu i nadużywanie narkotyków przez przyszłą matkęprzejście groźnych chorób wirusowych przez matkę na wczesnym etapie ciąży, w szczególności grypy, ospy lub różyczkizażywanie kwasu acetylosalicylowego przez kobietę w ciążyniewydolność nerek, cukrzyca matki. Sprawdź: Jaki smoczek dla noworodka? Objawy rozszczepienia podniebienia Objawy rozszczepienia podniebienia są najczęściej widoczne już w obrazie USG (w trakcie tzw. badania połówkowego). Jeśli z jakichś przyczyn w czasie ciąży nie zostaną wykryte zmiany w budowie twarzoczaszki, zostanie to dokonane zaraz po urodzeniu dziecka lub – w przypadku delikatnych zmian – w pierwszych tygodniach jego życia. Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi Diagnozowanie rozszczepu podniebienia i wargi jest obecnie możliwe już w okresie prenatalnym. Nieocenione w tym jest badanie USG, przeprowadzane przez doświadczonego specjalistę. Najnowsze wytyczne wskazują, że pomiędzy 18 a 24 tygodniem ciąży przypada okres najbardziej optymalnego oceniania budowy anatomicznej płodu, w tym dokonywania dogłębnych pomiarów i oględzin twarzoczaszki. Zobacz również: Wycinanie migdałków u dzieci [Te 10 faktów warto znać przed zabiegiem!] Rozszczep podniebienia – leczenie Leczenie rozszczepienia podniebienia i wargi wymaga korelacji działań między chirurgiem, ortodontą, foniatrą, laryngologiem i niekiedy także lekarzami innych specjalności. Przede wszystkim, niezbędne jest postawienie prawidłowej diagnozy i przeprowadzenie operacji w pierwszym możliwym terminie. Od tego, kto bada rozszczep podniebienia bardzo wiele zależy – pierwsza ocena dokonywana jest już w połowie ciąży, nastepnie na sali porodowej. W przypadku subtelnych rozszczepów ich występowanie może jednak nie być widoczne na tym etapie i dopiero lekarz pediatra w późniejszych tygodniach stawia diagnozę, która wymaga potwierdzenia u chirurga i ortodonty. Bardzo ważne jest, aby od pierwszego momentu rozpoznania rozszczepienia (także na etapie ciąży) zacząć edukować i wspierać rodziców w kwestii dalszego postępowania medycznego. Najszybciej przeprowadza się operację rozszczepienia wargi – jest to możliwe już w 3. miesiącu życia niemowlęcia. Natomiast na operację rekonstrukcji podniebienia trzeba czekać do 2. roku życia dziecka. Na każdym etapie leczenia – które może trwać latami – bardzo ważne jest zaangażowanie rodziców w wykonywanie ćwiczeń z dzieckiem. Ścisła współpraca z logopedą pozwoli uniknąć rozwijania się wad wymowy. Zobacz też: Rotacyzm [rodzaje, przyczyny i ćwiczenia na rotacyzm] Rozszczep podniebienia – operacja To, kiedy operować rozszczep podniebienia, należy pozostawić do oceny chirurgom. W Polsce rekonstrukcja nie jest jednak wykonywana wcześniej, jak koło 2. roku życia dziecka. Każdy przypadek rozszczepienia wymaga indywidualnego podejścia i rozpisania planu terapeutycznego. W bardziej skomplikowanych przypadkach, np. pełnego rozszczepu miękkiego i twardego podniebienia, może być potrzebnych kilka operacji rekonstrukcyjnych. Zapobieganie rozszczepom Przyszli rodzice z pewnością zadają sobie pytanie, czy da się zapobiegać rozszczepom wargi i podniebienia. Ponieważ po części rozszczep podniebienia u noworodka powodowany jest czynnikami zależnymi od matki, można zmniejszyć ryzyko jego wystąpienia poprzez bezwzględny brak spożywania alkoholu w okresie ciąży i zaprzestanie palenia tytoniu oraz ekspozycji na działanie nikotyny. Bardzo ważne jest także przyjmowanie odpowiedniej dawki witamin, w szczególności kwasu foliowego, najlepiej już od etapu planowania ciąży. Przyszłe matki nie powinny także zażywać żadnych leków bez konsultacji z lekarzem. Sprawdź: Bezdech senny u dzieci i dorosłych [przyczyny, diagnostyka i leczenie] Rodzice pytają o rozszczep podniebienia Czy rozszczepienie podniebienia u dziecka można rozpoznać już podczas ciąży? Rozszczepienie podniebienia jest możliwe do rozpoznania już w połowie ciąży. Niezbędne w tym celu jest jednak dokonanie dokładnego badania USG, przeprowadzanego przez specjalistę biegłego w ocenianiu wymiarów i budowy poszczególnych narządów i części ciała u płodu. Jak karmić dziecko z rozszczepem podniebienia? Chociaż karmienie dziecka z rozszczepem podniebienia jest wyzwaniem, nie oznacza, że w zupełności uniemożliwia karmienie piersią. Warto jednak poprosić o pomoc doświadczonego doradcę laktacyjnego, który nauczy młodą mamę odpowiednio przystawiać niemowlę do piersi i będzie pomagać przy różnorodnych problemach pojawiających się na wczesnym etapie życia malucha. Jeśli matka podejmie decyzję (lub ze względów medycznych jest to jedyne rozwiązanie) o karmieniu mlekiem modyfikowanym, należy korzystać z butelek wyposażonych w smoczek dostosowany do wymagań dzieci z rozszczepem podniebienia. Jaki smoczek przy rozszczepie podniebienia? Dzieci z rozszczepionym podniebieniem mają problem z wytworzeniem podciśnienia, niezbędnego do zassania pokarmu z butelki. Wiodące na rynku firmy specjalizujące się w wytwarzaniu produktów do karmienia niemowląt oferują smoczki pozwalające na wyciskanie pokarmu poprzez uciskanie smoczka. Odpowiednio umiejscowione zawory zapobiegają powrotowi pokarmu do wnętrza butelki. Źródła: Diagnostyka prenatalna rozszczepów wargi i/lub podniebienia. Prenatal diagnosis of cleft lip and/or cleft palate, z Kliniki Pediatrii, Instytut Matki i Dziecka. Kierownik Kliniki: prof. dr hab. med. A. Milanowski Rozszczep wargi i/lub podniebienia – aktualne poglądy na etiopatogenezę i leczenie. Cleft lip/palate – the state of the art view at etiology and treatment, z Kliniki Chirurgii Dzieci i Młodzieży Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie Centrum Wad Twarzoczaszki. Kierownik Kliniki: doc. dr hab. n. med. Zofia Dudkiewicz Rozszczep wargi i/lub podniebienia jest najczęściej występującą wrodzoną wadą rozwojową w obrębie twarzoczaszki. Deformacja jest poważnym problemem nie tylko medycznym, ale również Materiały prasoweŹle lub zbyt późno leczona może być przyczyną kłopotów adaptacyjnych dziecka z powodu wyglądu oraz nieprawidłowej wymowy, a w przyszłości może doprowadzić do dużych problemów psychicznych. W Polsce aż około 2-3 na 1000 żywo urodzonych dzieci ma rozszczep wargi i/lub podniebienia. Jest to jedna z najczęściej występujących wad rozwojowych i stanowi przeszło 15% wszystkich deformacji. Ze względu na częstość występowania oraz stygmatyzację dzieci z tzw. zajęczą wargą deformacja nadal budzi wiele emocji, zwłaszcza u rodziców, którzy dowiadują się, że będą mieć dziecko z wadą rozwojową. Jedna wada – wiele deformacji Rozszczep wargi i rozszczep podniebienia to przerwanie części anatomicznej tkanek miękkich i kostnych jamy ustnej dotyczący wargi, nosa, wyrostka zębodołowego, podniebienia twardego i miękkiego. Do zaburzenia dochodzi między 6 a 12 tygodniem życia płodowego. Brak zespolenia poszczególnych elementów tkankowych może zaistnieć w różnych konfiguracjach, może być jedno lub dwustronny, a także w pewnym sensie „ukryty”, mało widoczny, jak to się dzieje w rozszczepie podśluzówkowym podniebienia lub stygmacie rozszczepu wargi. Stygmatyzacja dzieci rozszczepowych Dziecko rodzące się z rozszczepem narażone jest na wiele niedogodności. Od razu po urodzeniu ma zaburzone funkcje ssania, żucia, połykania oraz oddychania. W przyszłości musi mierzyć się z zaburzeniem funkcji mowy i słuchu, co może wpłynąć na powstanie poważnych problemów natury psychicznej dziecka a później dorosłego człowieka. Dlatego celem leczenia jest jak najszybsze przywrócenie wszystkich zaburzonych funkcji poprzez odtworzenie prawidłowych układów tkankowych, mięśniowych i kostnych, likwidując otwarte przestrzenie między jamą ustną a nosem i przede wszystkim naprawiając najważniejszą część tej wady, czyli zwarcie podniebienno-gardłowe, bez którego mowa byłaby wręcz niemożliwa. Dzieci z rozszczepem wargi i/lub podniebienia mogą zwracać uwagę swoim wyglądem. W zależności od rodzaju rozszczepu szczeliny na twarzy mogą być mniej lub bardziej widoczne. Dlatego podczas leczenia ważne jest przywrócenie najbardziej zbliżonego do normalnego wyglądu twarzy, aby nie narażać dziecka na niepotrzebne zainteresowanie innych ludzi. To jest niezwykle istotne dla dalszego prawidłowego rozwoju psychicznego młodego człowieka i jego życia w społeczeństwie. Rozszczep – wada rozwojowa, którą da się całkowicie wyleczyć Terapia dziecka z wadą rozszczepową jest wieloetapowa i trwa długo. Jeśli jednak jest umiejętnie prowadzona, pozwala na całkowite wyleczenie. Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat powstało wiele koncepcji, jak i kiedy leczyć dzieci rozszczepowe – od takich, które zakładały zszycie szpary w wardze, kiedy dziecko jest jeszcze w łonie matki lub w dobie po urodzeniu, po bardzo złożone leczenie, składające się z wielu operacji i kończące się dopiero po skończonym wieku rozwojowym pacjenta. Zatem, jak leczyć? Ze względu na otwarte połączenie jamy ustnej z jamą nosową, leczenie dziecka z wadą rozszczepową zaczyna się od chirurgicznego zespolenia ciągłości tkanek jamy ustnej i nosa. I co do tego wszyscy się zgadzają. Nie ma jednak zgodności co do czasu rozpoczęcia leczenia operacyjnego oraz metody co przekłada się na liczbę koniecznych do wykonania operacji. Rozbieżności w metodzie i czasie operacji są większe, im bardziej skomplikowana jest wada. Leczenie izolowanego rozszczepu wargi i izolowanego rozszczepu podniebienia powinno być wykonanie operacji jak najwcześniej, jednakże w odpowiednim etapie rozwoju. Rozszczep wargi i podniebienia będzie składać się z dwóch operacji, dzięki którym dziecko skończy proces leczenia chirurgicznego w tzw. okresie niepamięci, czyli do około 2-3 roku życia. W przypadku niewielkiej liczby dzieci, z największymi deformacjami, potrzebna będzie jeszcze trzecia operacja naprawcza w wieku przedszkolnym: operacja 1 – zszycie rozszczepionej wargi i/lub podniebienia (ok. 5-8 miesiąca życia); operacja 2 – przeszczep kości własnej z biodra dziecka do wyrostka zębodołowego, korekty estetyczne (ok. 2-3 roku życia); operacja 3 – korekta przegrody nosa, ewentualne korekty estetyczne (ok. 4-5 roku życia). – Dlaczego pierwszą operację należy przeprowadzić jak najszybciej? Czas ma ważne znaczenie, aby deformacja przestała zaburzać funkcje prymarne dziecka, mające kluczowe znaczenie w rozwoju aparatu mowy. Dlatego też rodzice nie powinni rezygnować z operacji ani jej przesuwać ze względu na sytuację epidemiczną w kraju. W przypadku rozszczepu wargi, operację wykonujemy już w ok. 5 miesiącu życia, kiedy możliwe jest rozróżnienie morfologii tkankowej makroskopowo. Pozwala to nam na optymalnie najbardziej precyzyjne zszycie tkanek – powiedział lek. med. Zbigniew Surowiec, specjalista chirurgii dziecięcej z Centrum Leczenia Wad i Zaburzeń Rozwojowych Formmed. – Ponadto zauważyliśmy w naszym bardzo obszernym materiale badawczym, że przy bardziej rozległych wadach u dzieci z np. całkowitym rozszczepem podniebienia, w przypadku jednoczesnego rozszczepu wargi i podniebienia, operowanych między 5 a 6 miesiącem życia, zdarzają się częściej powikłania niż u tych operowanych po 6 miesiącu. Dlatego przesunęliśmy termin operacji o miesiąc później, a w przypadku bardzo skomplikowanej operacji ze współistniejącymi wadami zabieg chirurgiczny wykonujemy dopiero po osiągnięciu przez dziecko 7-8 kg, czyli ok. 7-8 miesiąc życia – dodał lek. med. Zbigniew Surowiec. W przypadku dziecka z jednoczesnym rozszczepem wargi i podniebienia kluczowa jest pierwsza operacja. Ważne jest nie tylko to, kiedy zostanie przeprowadzona, ale także w jaki sposób. – Wargę i podniebienie należy operować jednocześnie podczas pierwszej operacji. Jeśli w wieku ok. 5-8 miesięcy zszyjemy i wargę, i podniebienie to kolejną, najczęściej ostatnią, operację możemy przeprowadzić już u 2-3-latka. Kiedyś przeszczepy robiło się w 4-5 roku życia a na świecie nawet w 10. Dziecko było już starsze, czuło się naznaczone. Postanowiłam wtedy, aby operacje przeprowadzać wcześniej, w tzw. okresie niepamięci. Ważne jest, aby dziecko swoim wyglądem nie przyciągało uwagi i żeby mowa miała szanse się prawidłowo rozwinąć – powiedziała prof. dr hab. n. med. Zofia Dudkiewicz, specjalista chirurgii dziecięcej i szczękowo-twarzowej, autorka programu polegającego na wczesnym rozpoznaniu i całkowitym wyleczeniu dziecka rozszczepowego w wieku do 2-3 lat, Kierownik Medyczny Centrum Leczenia Wad i Zaburzeń Rozwojowych Formmed. Metoda jednoetapowego zszywania wargi i podniebienia ma jeszcze jedną ważną zaletę. Skraca ona proces leczenia i sprawia, że dziecko uniknie kolejnej ingerencji chirurgicznej, która zawsze jest dużym obciążeniem dla małego organizmu. Dużym błędem jest także zszywanie w pierwszej kolejności wargi, a pozostawianie niezszytego podniebienia. – Jeżeli stosujemy metodę jednoetapową, przed zamknięciem wargi mamy szerszy dostęp do podniebienia i łatwiej jest wykonać jego zespolenie. Mamy wtedy lepszy dostęp do rozszczepionych tkanek, co umożliwia ich precyzyjne zespolenie. Podniebienie powinno być operowane jeden raz i wszystkie otwory muszą być zszyte szczelnie. Niezszyte otwory w okolicach rosnących zębów pogarszają warunki zgryzowe. Im więcej operacji na podniebieniu, tym więcej problemów ze zgryzem, zwłaszcza że w wieku 3-4 lat u dziecka następuje aktywny rozwój szczęk – dodaje prof. Zofia Dudkiewicz. Leczenie chirurgiczne to nie wszystko Leczenie wady rozszczepowej twarzy jest leczeniem wieloletnim. Wada prowadzi do wielu zaburzeń: mowy – często jest słyszalna w mowie pacjenta, szczękowo-zgryzowych czy słuchu. Aby aparat mowy, zaburzony przez deformacje oraz nabyte przyzwyczajenia, mógł się prawidłowo rozwijać, niezbędne jest włączenie do całego procesu leczenia wielu specjalistów. Dziecko powinno być pod stałą opieką neurologopedy a później logopedy, foniatry, audiologa i laryngologa, którzy przygotowują pacjenta do operacji, a następnie diagnozują i leczą ewentualne nieprawidłowości w aparacie mowy i słuchu. Niezbędny jest także ortodonta, który kontroluje rozwój szczęk i koryguje zgryz. Po zabiegach usunięcia rozszczepów podniebienia uzupełnieniem leczenia logopedycznego i ortodontycznego jest także elektrostymulacja podniebienia, która poprawia ukrwienie okolic operowanych, pobudza wzrost tkanek, przyspiesza gojenie, działa przeciwbólowo i przeciwzapalnie oraz zapobiega powstawaniu bliznowców. Nie należy zapominać o roli psychologa, który powinien uczestniczyć w całym procesie leczenia dzieci z wadą rozszczepowi, wspierając dzieci oraz ich rodziców. Tylko przy takim kompleksowym podejściu do procesu leczenia rozszczepów mały pacjent ma szansę na prawidłowy rozwój i życie bez stygmatu dziecka zawartość strony: Ocena: 5/5. Oceniono 1 raz. MEDELA Smoczek dla dzieci z rozszczepem wargi Kod produktu: 1000000000010 MEDELA SMOCZEK SPECJALNY STANDARD - ZESTAW SMOCZKA Z myślą o naszych maleństwach firma Medela stworzyła produkt dla dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia, jak i dla dzieci u których zaburzony jest odruch ssania. Zestaw smoczka to innowacyjny produkt, który wspomaga pobieranie płynu. Smoczek specjalny wyposażony w zawór szczelinowy, który umożliwia regulację przepływu pokarmu, zmieniając ułożenie smoczka w buzi dziecka. Zestaw smoczka nie zaburza naturalnego odruchu ssania, umożliwia delikatne wyciskanie mleka chroniąc przed zachłyśnięciem się podczas karmienia. CECHY PRODUKTU zapasowy, wymienny smoczek specjalistyczny, stworzony dla dzieci z rozszczepem wargi, podniebienia bądź z zaburzeniami neurologicznymi, zawór szczelinowy umożliwiający przepływ pokarmu, nie zaburza odruchu ssania, zabezpiecza przed zachłyśnięciem się podczas karmienia. Nasi konsultanci są do Państwa dyspozycji w dni robocze w godzinach 9-17 Telefon: (71) 721 54 88 E-mail: allegro@ Przesyłka kurierska UPS Wysyłka tego samego dnia Możliwość śledzenia przesyłki Przelewem - Płacę z Allegro (PayU) Gotówką - za pobraniem przy przy odbiorze przesyłki Na zwrot towaru masz 14 dni od momentu otrzymania przesyłki Copyright © 2014 by Wszelkie prawa zastrzeżone. Realizacja: Treść aukcji, szablon graficzny oraz zdjęcia produktów są własnością Daltra spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z Dz. U. 94 Nr 24 poz. 83, sprost: Dz. U. 94 Nr 43 poz. 170, kopiowanie, przetwarzanie i rozpowszechnianie tych materiałów w całości lub w części bez pisemnej zgody autora i/lub właściciela jest zabronione i stanowi naruszenie praw autorskich. Opis choroby i objawy : Rozszczep wargi i podniebienia są to wady rozwojowe powstające we wczesnym okresie embriogenezy związane z nieprawidłowym rozwojem twarzoczaszki. Rozszczepem nazywamy szczelinę lub przerwę powstałą na skutek niepołączenia się struktur formujących wargę (rozszczep wargi tzw. zajęcza warga) lub podniebienie (rozszczep podniebienia tzw. wilcza paszcza, ang. cleft palate). Wady te mogą współistnieć lub występować niezależnie. Wrodzona wada podniebienia twardego i miękkiego (patologia rozszczepu podniebienia) jest częstą wadą rozwojową twarzy u niemowląt. Szacuje się iż każdego dnia na świecie rodzi się około stu dzieci z tą anomalią, z których większość to chłopcy. Przejawia się jako pęknięcie środkowej części, łączącej jamę ustną z jamą nosową. Połowa dzieci z tą wadą ma rozszczep wargi. Dzięki terminowemu leczeniu pęknięcia podniebienia dziecka nie są niebezpieczne dla życia i zdrowia dziecka. W ramach projektu „Ku życiu” można uzyskać wykwalifikowaną pomoc medyczną w usuwaniu takich wad. Przyczyny powstawania „rozszczepu podniebienia” u ludzi Eksperci nie są zgodni co do tego, dlaczego rodzą się dzieci z rozszczepem podniebienia. Pojawienie się wady wiąże się z obecnością jednego lub więcej czynników prowokujących: niższość komórek rozrodczych rodziców: wiek powyżej 40 lat, dziedziczne mutacje genów; infekcje i choroby przewlekłe matki: różyczka, ospa wietrzna, opryszczka, kiła, chlamydie itp .; zatrucia chemiczne: alkohol, narkotyki, palenie, chemikalia itp .; skutki fizyczne: ciśnienie płynu owodniowego, przegrzanie ciała, promieniowanie, upadki, uderzenia w brzuch itp. Często przyczyną „rozszczepu podniebienia” są zaburzenia metaboliczne we wczesnych stadiach ciąży, kiedy towarzyszy mu brak witamin i minerałów, zatrucie, brak tlenu i groźba poronienia. Aby sprowokować rozszczep górnego podniebienia u noworodków, można przyjmować antybiotyki, tabletki nasenne i uspokajające, leki na choroby tarczycy, guzy, zapalenie stawów. Czynniki psychologiczne zwiększają ryzyko wystąpienia wady: stres, długotrwałe doświadczenia, brak odpoczynku.

dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia zdjęcia